Kennedymars, the story!!

Hoi!
Ik ben weer een beetje bij gekomen van de Kennedymars, wat een beleving!!
Het is niet alleen de lichamelijke inspanning, maar ook emotioneel heeft het veel indruk op me gemaakt! Ik ben vanaf de 30 km overspoeld door verschillende emoties, die zich in één ding vertaalde...tranen! Ik heb gehuild van de pijn, van ontroering, van medelijden ( ook zelfmedelijden haha), van trotsheid, van blijdschap, van opluchting, van verwardheid, en gewoon om de tijd te doden....
Echt heel raar, wat er allemaal op je af komt!
Om 22.00 uur zijn we gestart.....


De eerste 30 km had ik nergens last van. Bij 20 km merkte ik wel dat ik een krampachtig gevoel had in mijn rechterkuit, maar niets ernstigs. Vanaf de 30 km tm de 40 km ging ik kapot. Mij rechterbeen was compleet aan het verkrampen/verzuren, het einde was nog lang niet in zicht, Loes zat er doorheen, er stonden geen mensen langs de weg & vooral..ik had geen idee wat de rest van de dag me nog zou brengen. Mijn been deed héél erg zeer, maar dat was wel te hebben, ik vroeg me wel af of het nog erger ging worden, want dan zag ik het somber in.
Bij de 40 km was er een groot rustpunt.

Ik wilde binnen soep gaan halen, maar werd helemaal niet goed toen ik binnen stond. Toen ben ik buiten gaan zitten, Mariël had soep gehaald. Ik heb mijn benen omhoog gedaan, spierspul erop gespoten, soep gegeten, water gedronken, geplast, en toen...... was ik er hélemaal klaar voor. Ik voelde me als herboren! Loes had dit gevoel ook, maar bij haar kwam de pijn snel weer terug. Bij mij is deze erg lang weg gebleven, of in ieder geval constant gebleven. Dat was prima, die pijn kon ik hebben. Met Loes ging het steeds slechter, haar scheenbeen deed erg zeer en ze was erg beroerd, waardoor ze niet kon eten. Bij de 50 km post zat ze er doorheen, maar toch ging ze verder. De 50 km post:

We moesten daar de Strabrechtse Heide in. Daar ben ik mijn eigen tempo gaan lopen, wat erg prettig voelde. Loes zat er op de post van 55 km echt doorheen, haar scheenbeen deed té veel pijn. De EHBO'er zei dat ze moest stoppen ivm ontstekingen in haar scheenbeen. Maar ze is nog doorgelopen tot de 60 km. Daar heeft ze helaas af moeten haken. Ik liep verder, en Mark liep een stukje mee.
Toen besefde ik dat ik alleen verder moest, omdat Mark natuurlijk geen 20 km mee kon lopen. Vanaf de 65 km moest ik alleen verder, en wat heb ik gehuild. Gelukkig kwam ik snel een andere loper tegen, die ook alleen over was en die ik ken. De laatste 15 km hebben we samen gelopen. Hoe goed ik de 40 tm de 60 had gelopen, zo slecht ging het nu. Het einde was in zicht, maar was er nog láng niet. Gelukkig hebben we rustig verder kunnen lopen omdat er geen tijdsdruk achter zat, we liepen goed op schema. Vooral van post 70 km tot post 75 leek eindeloos lang!! Maar om 16.30 uur was het zover, ik kwam over de finish!!

Na tranen, zweet en tranen was het zover!!! Ik ben echt apetrots op mezelf!! Maar dat is aan de foto's ook wel te zien denk ik!


Daarna ben ik van Asten naar Deurne gefietst om mijn benen los te gooien, heb ik even geslapen en daarna hebben we nagekletst tijdens een BBQ!
Maandag hadden Mark en Thijs een verassing voor ons.... 3 dagen naar Arcen! Loes en ik hebben lekker gechilled, gezwommen, naar de sauna etc.
En nu is het gewone leven weer begonnen....ook dat moment volgt!
Iedereen bedankt voor alle steun, voor alle lieve berichtjes, kaartjes, bloemen & natuurlijk de sponsoring! Vanmiddag doe ik de mailtjes de deur uit om dat verder af te ronden!
grz Linde